ಆತ್ಮೀಯ ಸುಧಾಕರ ಶರ್ಮಾಜಿ, ನಮಸ್ತೆ,
ಮನೆ ಕಟ್ಟಿ ಗೃಹ ಪ್ರವೇಶದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾಡುವ ವಾಸ್ತು ಹೋಮ, ಗಣಪತಿ ಹೋಮ, ಮದುವೆ ನಂತರ ಅಥವಾ ಬೇಕೆಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮಾಡುವ ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ವ್ರತ, ಮುಂತಾದ ಆಚರಣೆಗಳು ಎಷ್ಟು ಬಲವಾಗಿ ಬೇರು ಬಿಟ್ಟಿದೆ ಎಂದರೆ ಸರಳವಾದ ಅಗ್ನಿಹೋತ್ರವನ್ನು ಮಾಡಿ/ನೋಡಿ ಆನಂದಿಸಿದವರೂ ಸಹ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೂತನ ಗೃಹ ಪ್ರವೇಶ ಅಥವಾ ಮದುವೆಯ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಅಗ್ನಿಹೋತ್ರವನ್ನು ಮಾಡೋಣ ಆದರೆ ಇದುವರೆವಿಗೆ ನಡೆದು ಬಂದಿರುವ ಆಚರಣೆ ಬಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಎಂದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರಲ್ಲಾ! ಶರ್ಮರೇ, ಸಮಾಧಾನ ಕೊಡುವಿರಾ?
ನಾನೇ ನನ್ನ ಮನೆಯ ಮೇಲೆ ಮೊದಲ ಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಸತ್ಸಂಗಕ್ಕೊಂದು ವಿಶಾಲ ಹಾಲ್ ಮಾಡುವ ಉದ್ಧೇಶದಿಂದ ಕೆಲಸ ಆರಂಭಿಸಿಯಾಗಿದೆ. ನನ್ನ ಪತ್ನಿ ಈಗಾಗಲೇ ಗೃಹಪ್ರವೇಶ ಹೇಗಿರಬೇಕೆಂಬ ಲೆಕ್ಖಾಚಾರ ಹಾಕುತ್ತಾ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೂ ಬೇಸರ ವಾಗಬಾರದು, ಹಿಂದಿನ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಬಿಡಬಾರದೆಂಬ ಉಪಾಯವಾಗಿ ನೀವು ಅಗ್ನಿಹೋತ್ರ ಮಾಡಿ, ಬೇಡವೆನ್ನುವುದಿಲ್ಲ ಆದರೆ ವಾಸ್ತು ಹೋಮ/ಗಣಪತಿ ಹೋಮಗಳೂ ಇರಲಿ, ಎಂಬ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ವಾಸ್ತು ಹೋಮ/ಗಣಪತಿ ಹೋಮಗಳು ಅನಿವಾರ್ಯವೇ? ಅಥವಾ ವೇದೋಕ್ತವಾಗಿ ಗೃಹಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ವೇದೋಕ್ತ ವಿಧಾನ ಹೇಗೆ? ದಯಮಾಡಿ ತಿಳಿಸುವಿರಾ? ವೇದಸುಧೆಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆ ಆರಂಭಿಸಿರುವ ನಾನು ವೇದದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಬೇಕೆಂಬ ಮಹದಾಸೆ ಉಳ್ಳವನು, ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಸುಗಮಗೊಳಿಸುವ ಹೊಣೆ ನಿಮ್ಮದು.
ಕವಿ ಸುರೇಶ್ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಶರ್ಮರ ಉತ್ತರ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯಲು ಅವಕಾಶಮಾಡಲೆಂದು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಗಿದೆ. --------------------------------
ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರ ಶರ್ಮರಿಗೆ ಪ್ರಣಾಮಗಳು, ಸಗೋತ್ರ ವಿವಾಹದ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಗೊಂದಲಗಳಿವೆ. ಆಗಬಹುದು; ಆಗಬಾರದು ಇತ್ಯಾದಿ. ತಮ್ಮ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನಕ್ಕಾಗಿ ಕೋರುವೆ. ಗೌರವಾದರಗಳೊಂದಿಗೆ, -ಕವಿ ಸುರೇಶ್
------------------------------------------------
ಗಾಂ ತ್ರಾಯತ ಇತಿ ಗೋತ್ರಃ|| ದನ ಮೇಯಿಸುವುದರಿಂದ ಬಂದದ್ದು ಗೋತ್ರ! ಮೊದಲಿಗೆ ಗುರುಕುಲದಲ್ಲಿರುವಾಗ ಗೋಪಾಲನೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ನೀನು ಯಾವ ಗುರುಕುಲದಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದು ಎಂಬುದನ್ನು, ನೀನು ಯಾವ ಗುರುಕುಲದಲ್ಲಿ ದನ ಮೇಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ? ಎಂಬರ್ಥದಲ್ಲಿ "ಗೋತ್ರ" ಹುಟ್ಟಿದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಗೋ ಎಂದರೆ ವಾಣಿ ಎಂತಲೂ ಅರ್ಥವಿದೆ. ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವುದೇ ಗೋತ್ರ. ಹಾಗಾಗಿ ಯಾವ ಅಧ್ಯಯನ ಪರಂಪರೆ ನಿನ್ನದು ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ಗೋತ್ರ ಶಬ್ದದ ಪ್ರಯೋಗವೂ ಆಗಿರಬಹುದು. ಹೀಗೆ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿರುವಾಗ ಇದಕ್ಕೂ ವಿವಾಹಕ್ಕೂ ಯಾವಾಗ ಹೇಗೆ ಗಂಟು ಬಿತ್ತೋ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದೆ. ವಿವಾಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನೋಡಬೇಕಾದ್ದು ಗುಣ, ಸ್ವಭಾವಗಳೊಂದಿಗೆ, ಜೀವನ ಧ್ಯೇಯೋದ್ದೇಶಗಳೊಂದಿಗೆ, ರಕ್ತಸಂಬಂಧ. ಹತ್ತಿರದ ರಕ್ತಸಂಬಂಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಲಗ್ನವಾಗದರೆ ಆನುವಂಶಿಕ ರೋಗಗಳು ತಲೆಯೆತ್ತುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು. ತಾಯಿಯ ಕಡೆಯಾಗಲಿ ಅಥವಾ ತಂದೆಯ ಕಡೆಯಾಗಲಿ ಸುಮಾರು ಏಳು ತಲೆಮಾರುಗಳಷ್ಟು ಅಂತರವಿರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರೆ ಈ ಸಾಧ್ಯತೆ ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ Almost Zero. ಇಂದು ಹಿಂದಿನ ಏಳು ತಲೆಮಾರುಗಳ ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲದಿರುವಾಗ ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟು ದೂರದ ಸಂಬಂಧ ನೋಡುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು.
-ಸುಧಾಕರಶರ್ಮ
Friday, February 25, 2011
ವೇದಸುಧೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಆರೋಗ್ಯಪೂರ್ಣ ಚರ್ಚೆಗಳಾಗಿವೆ. ಪುರಾಣಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಿಂದ ಚರ್ಚೆ ನಡೆದಿದೆ. "ಜೀವಿಗಳ ಉಗಮದ ಬಗ್ಗೆ ವೇದಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖವಿದೆಯೆ?" ಎಂದು ಶ್ರೀ ಪ್ರಸನ್ನರು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಶ್ರೀ ಶರ್ಮರಿಂದ ಉತ್ತರ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲಾಗಿದೆ. ಶ್ರೀ ಶರ್ಮರು ಅವರ ಕೆಲಸಗಳ ಒತ್ತಡದ ನಡುವೆಯೂ ವೇದಸುಧೆಯನ್ನು ವಾರಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಅವಲೋಕಿಸಿ ತಮ್ಮ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಕೊಡುವರು. ವೇದಸುಧೆಯ ಅಭಿಮಾನಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು "ಅಭಿಮತ" ಪುಟದಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ವೇದಸುಧೆಯು ವಿನಂತಿಸುತ್ತದೆ.
1] ನಮಸ್ತೆ ಸುಧಾಕರ್ ಜೀ, ಜೀವಿಗಳ ಉಗಮದ ಬಗ್ಗೆ ವೇದಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖವಿದೆಯೆ? ಏಕೆಂದರೆ, ಜೀವಿಗಳ ಉಗಮದ ಬಗ್ಗೆ ಆಧುನಿಕ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಹೇಳಿರುವುದು(ಹೇಳಿದ್ದರೂ ಇರಬಹುದು) ನನಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಡಾರ್ವಿನ್ ನ ಪ್ರಕಾರ ಒಂದರಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ರೂಪಾಂತರ ಹೊಂದಿತೆಂಬುದು ಆತನ ವಾದಸರಣಿ (ದಾಖಲೆ ಸಹಿತವಾಗಿಯಲ್ಲ). ಅದು ಸತ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ ಅಥವ ಅದನ್ನು ಸುಳ್ಳೆಂದು ನಿರಾಕರಿಸಲೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. -ಪ್ರಸನ್ನ
2] ಸತ್ಯದ ಹುಡುಕಾಟ ತು೦ಬಾ ಒಳ್ಳೆಯದೆ. ಯಾವ ಸತ್ಯವೇ೦ದು ಕೆಳಬಹುದೆ? ಸಾರ್ವಕಲಿಕ ಸತ್ಯವಾದರೆ ಆದು ಪರಬ್ರಹ್ಮ ಒ೦ದೆ ಅಲ್ಲವೇ. ಮಿಕ್ಕಿದ್ದೆಲ್ಲ ಕ್ಷಣಿಕ ಸತ್ಯ ಅಲ್ಲವೇ. ಪ್ರಸನ್ನರವರು ಕೆಳಿದ ಮೂಲ ಪ್ರಶ್ನೆ (ಸತ್ಯ ದ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ) ಕಳೆದು ಹೋಯಿತೆ? ನಾವು ಇರುವುದು(ಈ ದೇಹದಲ್ಲಿ) ಸತ್ಯ ಅಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ತು೦ಬಾ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ, ಅತ್ತ್ಯುತ್ತಮವಾದ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಾರ೦ಭಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು -ವಿನಾಯಕ ಭಟ್
3] ವೇದವೆಂದರೆ ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಸಂಸ್ಕೃತ ವಾಕ್ಯಗಳು ಮಾತ್ರವೇ? -ಮಹೇಶ್ ------------------------------------------------------ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ:
ವೇದಗಳು ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಜ್ಞಾನಭಂಡಾರವೆಂದು ನಂಬುವ ಜನರು ನಾವು. ಆದರೆ ಇಂದು ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಪುರಾಣ ಕಥೆಗಳ ಆಧಾರದಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಆಚರಣೆಗಳು ನಡೆದಿದ್ದು ವೇದವು ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ವೇದ ಎಂದರೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಮಂತ್ರಗಳ ಪಠಣೆಯೇ? ಆದರೆ ವೇದಾಧ್ಯಾಯೀ ಸುಧಾಕರ ಶರ್ಮರು ವೇದಮಂತ್ರಗಳ ಅರ್ಥವನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾ ಅವುಗಳು ಮಾನವನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಅನುಕೂಲಕರವಾಗಿವೆ, ಎಂಬ ವಿವರಣೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿನ ಕೆಲವು ದೋಷಗಳನ್ನೂ ನಮಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಾವು ಅದೆಷ್ಟು ಕುರುಡಾಗಿ ಹಲವು ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆಂಬುದನ್ನು ಆಧಾರಸಹಿತವಾಗಿ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಸತ್ಯ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ.ಉಧಾಹರಣೆಗೆ ಅಗ್ನಿಹೋತ್ರ ಕ್ರಿಯೆ. ಎಷ್ಟು ಸರಳ! ಪಕೃತಿಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಪೂರಕ! ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದೇ ಆದರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಜನರ ಮೇಲೂ ಅದರ ಪ್ರಭಾವವಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವಿಲ್ಲ.ಯಾವ ಗೊಂದಲ ಗೋಜಿಲ್ಲ. ಜಾತಿ ಮತದ ಅಡ್ದಗೋಡೆಯಿಲ್ಲ. ಸಸ್ಯಾಹಾರ ಮಾತ್ರ ಕಡ್ಡಾಯ. ಮನುಷ್ಯ ಮನುಷ್ಯನ ನಡುವೆ ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ ಯಾರೇ ಆಗಲೀ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಯಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡು, ಸದ್ವಿಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಪರಿಶುದ್ಧವಾದ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಾ, ನೂರಾರು ದೇವರುಗಳ ಗೊಂದಲವಿಲ್ಲದೆ ಸರ್ವ ಶಕ್ತನೂ ಸರ್ವವ್ಯಾಪಿಯೂ ಸಾರ್ವಭೌಮನೂ ಆದ ವಿಶ್ವಚೇತನವನ್ನು ಆರಾಧಿಸುತ್ತಾ,ನಿತ್ಯ ಸಂಧ್ಯೋಪಾಸನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ , ನಿತ್ಯ ಜೀವನವೇ ಒಂದು ಯಜ್ಞವೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾ ನಡೆಸುವ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಿರಾಳ,ನೆಮ್ಮದಿ ಸಿಗಲಾರದೇ? ಶರೀರ ಮನಸ್ಸು ಆರೋಗ್ಯಕರ ವಾಗಿರಲಾರದೇ? ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ದ್ರೋಹವಾಗದಂತೆ ನಡೆಸುವ ಸರಳಜೀವನವು ಸಹಜವಾಗಿ ಹಗುರವಾಗಿರಲಾರದೇ?
ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಇದುವೇ ಸತ್ಯದ ಹುಡುಕಾಟ.
-ಹರಿಹರಪುರಶ್ರೀಧರ್
ಉದ್ಧರೇದಾತ್ಮನಾತ್ಮಾನಾಮ್ ಆತ್ನಾನಮವಸಾಧಯೇತ್ ಆತ್ಮೈವಹ್ಯಾತ್ಮನೋ ಬಂಧು: ಅತ್ಮೈವರಿಪುರಾತ್ಮನ:|| ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲೂ ಇದನ್ನೇ ಹೇಳಿದೆಯಲ್ಲವೇ? ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಉದ್ಧಾರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.ತನಗೆ ತಾನೇ ಬಂಧು ,ತನಗೆ ತಾನೇ ಶತ್ರು.ತನ್ನ ಆತ್ಮೋದ್ಧಾರಕ್ಕೆ ತಾನೇ ದಾರಿಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಅದರಂತೆ ಸತ್ಕರ್ಮವನ್ನಾಚರಿಸಬೇಕಲ್ಲದೆ ಬೇರೆ ಯಾರಿಂದಲೂ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಮೋಕ್ಷವಾಗಲೀ, ಸ್ವರ್ಗವಾಗಲೀ ಸಿಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.ವೇದದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸಾರಿ ಸಾರಿ ಹೇಳಿದ್ದರೂ ವೇದದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಜೀವನ ನಡೆಸುವವರೂ ಕೂಡ ಸತ್ತವರಿಗೆ ಶ್ರಾದ್ಧದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಮಾಡುವ ಆಚರಣೆಗಳು, ಓದುವ ಗರುಡಪುರಾಣ ಎಲ್ಲವೂ ನಗೆಪಾಟಲಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ.
ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆ ನಿಮಗೆ ನಗೆಪಾಟಲಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆಯೆ ಶ್ರೀಧರ್ ಸಾರ್? ಜ್ಞಾನಿಯ ಕರ್ತವ್ಯ ಅಜ್ಞಾನಿಗೆ ಜ್ಞಾನ ತುಂಬುವುದಾಗಬೇಕಲ್ಲವೆ? ನಿಮ್ಮ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯ ಕೊನೆಯ ಸಾಲುಗಳು ನಿಮ್ಮ ಸೃಜನಶೀಲತೆಗೆ ತಕ್ಕುದಲ್ಲವೆನೊ? ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡಿ.
ಶ್ರೀ ಪ್ರಸನ್ನ, ನಿಮ್ಮಿಂದಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಇಂತಹ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನಿರೀಕ್ಷಿತವೇ ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಕಾರಣ ಪುರಾಣದ ಕಥೆಗಳು ವೇದದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಮರೆಮಾಚಿವೆ ಎಂಬುದು ನನಗೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿದೆ.ಅಂದಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ನಾನು ವೇದವನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಆದರೆ ಶರ್ಮರು ವೇದದ ಹಲವು ಮಂತ್ರಗಳ ಅರ್ಥವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತಿರುವ ಶೈಲಿ ನನಗೆ ಆಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ.ಯಾವುದೋ ಆಪತ್ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿಯೇ ಕಟ್ಟಿರಬಹುದಾದ ಪುರಾಣದ ಕೆಲವು ಕಥೆಗಳು ಇವತ್ತಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಬಲು ಬಾಲಿಶವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ.ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೇ ವೇದದ ಸರಿಯಾದ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಇಲ್ಲದೆ ನನ್ನಂತವರಿಗೆ ಇದುವರೆಗೂ ತಿಳಿಯುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಗದೆ ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕಾರು ವೇದಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಕಂಠಪಾಠಮಾಡಿ ಅರ್ಥತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ! ಎಂಬ ವ್ಯಥೆ ಕೂಡ ಇದೆ.ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ಮನದ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಉಪಯೋಗಿಸಿರುವ "ನಗೆಪಾಟಲು" ಶಬ್ಧ ಅಳೆದು ಸುರಿದು ಬರೆದಿದ್ದಲ್ಲ.ಅದು ಹಗುರವೆನಿಸಿ ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬೇಸರವಾದರೆ ಕ್ಷಮೆ ಇರಲಿ.
ನನ್ನ ತಂದೆಯವರು ನಿಧನರಾದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಗರುಡಪುರಾಣ ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಪುರಾಣ, ಪುಣ್ಯಕಥೆಗಳು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಸನ್ಮಾರ್ಗಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರಿಸಿದರೆ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಧಾರರಹಿತವಾದ ಪುರಾಣಕಥೆ, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಿಂದ ಲಾಭದಷ್ಟೇ ಹಾನಿಯೂ ಇದೆ. ವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡಿ ಅನುಸರಿಸುವ ಗುಣ, ಸತ್ಯ ತಿಳಿಯುವ ತವಕ ಮೂಡುವವರೆಗೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೀಗೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ.
ಮಾನ್ಯ ಶ್ರೀಧರರೇ, ಗರುಡ ಪುರಾಣ ಸತ್ಯವೋ ಅಸತ್ಯವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನೀತಿಬಾಹಿರ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವ ಜನರಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೂಗುದಾರವಾಗಿ ಆ ಪುರಾಣ ಕೆಲಸಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಬಲ್ಲವರ ಅಂಬೋಣ. ಇದಲ್ಲದೇ ಶ್ರಾದ್ಧಕರ್ಮ ಕೂಡ ಸತ್ತವರಿಗೆ ಮೋಕ್ಷ ಕರುಣಿಸಲಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅವರನ್ನು ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಕಕ್ಷೆಯಿಂದ ಮೇಲಿನ ಕಕ್ಷೆಗೆ ಬೀಳ್ಕೊಡುವ ದಾರಿ. ಅದಲ್ಲದೇ ಆ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಮೋಕ್ಷ ಕರುಣಿಸಲು ಆಗದಿದ್ದರೂ ಗತಿಸಿದ ಆತ್ಮದ ಪರವಾಗಿ ಲೌಕಿಕ ವಾರಸುದಾರರು ಎನಿಸಿದವರು [ಅಪ್ಪ ಮಗನಿಗೆ ಮಗ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಹಣಕಳಿಸಿದಂತೇ ]ದೇವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುವ ಒಂದು ವಿಧಾನ. ಇದನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಆಧಾರಗಳನ್ನು ತಾವು ರಾಮಾಯಣ/ ಭಾರತ ಕಥೆಗಳಲ್ಲೂ ಪರಿಶೀಲಿಸಬಹುದು. ಹೀಗಾಗಿ ಇವೆರಡನ್ನೂ ಕಂಡು ನಗುವಷ್ಟು ಉನ್ನತ ಹಂತಕ್ಕೆ ನಾವಿನ್ನೂ ಸಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಆ ಹಂತ ಬಹಳ ಮೇಲಿದೆ!
ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಾವು ತಿಳಿದಿಕೊಂಡದ್ದು ಇದನ್ನೆ ಈಗ ನಮ್ಗೆ ಅರಿವಿದೆ ಎಂದು ಅರಿವಿರದವರನ್ನು ನಗೆಪಾಟಲಿಗೀಡು ಮಾಡುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ ಅಷ್ಟೆ. ಅನ್ಯಥಾ ಭಾವಿಸಬೇಡಿ. ಹೌದು ನೀವು ತಿಳಿಸಿದಂತೆ ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರ ಶರ್ಮ ಅವರಂತೆ ಸರಳವಾಗಿ ವೇದಗಳ ಆಶಯವನ್ನು ತಿಳಿಸುವವರು ಸಿಕ್ಕಾಗಲೇ ವೇದಗಳ ಬೆಳಕು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಪಸರಿಸಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿನ ಅಂಧಕಾರ ತೊಲಗುತ್ತದೆ. "ಸತ್ಯಾರ್ಥ ಪ್ರಕಾಶ" ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ರಾಜಧರ್ಮದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸುತ್ತಾ ಪ್ರಜಾ ಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ವರ್ಣಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದೆಂತಹ ಅದ್ಭುತ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬಹುಷಃ ಅಂತಹ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಂದು ಜಾರಿಯಾದರೆ ಯಾವುದೇ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕುವುದಿಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
[ನಗುವಷ್ಟು]ಈ ಪದಕ್ಕೆ ಈಗಾಗಲೇ ನನ್ನ ಮನದ ಮಾತು ತಿಳಿಸಿರುವೆ. ಉಳಿದಂತೆ ಇಂದಿನ ಸಂಪಾದಕೀಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿರುವೆ. ಸಂಪಾದಕೀಯ ಬರಹವನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿ ಒಂದು ಸತ್ಯಪಥದೆಡೆಗೆ ಸಾಗಲು ಅನುಭವಿಗಳ, ವಿದ್ವಾಂಸರ ಅಭಿಮತಕ್ಕಾಗಿ ಸದಾ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದೇನೆ.
ನಗೆಪಾಟಲಿಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿರುವುದು, ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದರೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲ, ಆಚರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಗರುಡಪುರಾಣಗಳಂತಹ ಸಾಹಿತ್ಯ(?)ಗಳು. ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿಹ್ನೆ ಏಕೆಂದರೆ, ಸ + ಹಿತಂ = ಸಾಹಿತ್ಯಂ. ಪುರಾಣಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹಿತನುಡಿಗಳಿದ್ದರೂ, ಅಹಿತವೂ, ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕವೂ ಆದ ವಿಚಾರಗಳು ಸಾಕಷ್ಟಿವೆ. ಅವನ್ನು "ವಿಷಮಿಶ್ರಿತ ಅನ್ನ"ದಂತೆ ತ್ಯಜಿಸುವುದೇ ಉತ್ತಮ. ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡೋಣ. ಜ್ಞಾನವಿರುವವರ ಕರ್ತವ್ಯ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಹಂಚುವುದು; ಆರೋಗ್ಯಶಾಲಿಗಳ ಕರ್ತವ್ಯ ರೋಗಿಗಳ ಸೇವೆ ಮಾಡುವುದು; ಧನವಂತರ ಕರ್ತವ್ಯ ಇಲ್ಲದವರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಎಂಬ ಮಾತುಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣ ಮಾನವೀಯ. ಸ್ವೀಕರಿಸಲು, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯೋಗ್ಯವಾದವು. ನೀತಿಬಾಹಿರರನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಬೇಕಾದ್ದು ಯೋಗ್ಯ ವಿಚಾರಗಳೇ ಹೊರತು ಅಯೋಗ್ಯ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲ!! ಎರಡೇ ಉದಾಹರಣೆ :- ಬ್ರಹ್ಮನ ಮಗಳು ಸರಸ್ವತಿ ಮತ್ತು ಅವಳೇ ಅವನ ಪತ್ನಿ!! ಶಿವಪುರಾಣದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅನೇಕ ಪ್ರಸಂಗಗಳು ಯಾವುದೇ ಅಶ್ಲೀಲ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಕಡಿಮೆಯಿಲ್ಲ!! ಗತಿಸಿದವರ ಪರವಾಗಿ ಯಾರೂ ಏನೂ ಮಾಡಬೇಕಾದ್ದಿಲ್ಲ, ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇಲ್ಲ. ಕಲಬೆರಕೆಗೆ ಪಕ್ಕಾಗಬಹುದಾದ ರಾಮಾಯಣ ಭಾರತಗಳಿಗಿಂತ ಶುದ್ಧವಾದ ವೇದಗಳೇ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಮಾಣ. ದಾರಿಯೂ ತಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ, ಸತ್ಯವೂ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ.
[ವೇದಗಳು ಕಲಿಸುವುದು ಆತ್ಮಾವಲಂಬನೆಯ ಭವ್ಯಪಾಠವನ್ನು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಜೀವಾತ್ಮನೂ ತನ್ನ ಪತನ ಅಥವಾ ಉತ್ಥಾನಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಕಾರಣ] ವೇದಮಂತ್ರಗಳಿಗೆ ಪಂ|| ಸುಧಾಕರ ಚತುರ್ವೇದಿಯವರು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ವಿವರಣೆ ಎಷ್ಟು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿದೆಯಲ್ಲವೇ? ಹೀಗೆ ಒಂದು ವೇದಮಂತ್ರವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಕೊಟ್ಟ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ನಾವು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ನಮ್ಮ ಮನ:ಸ್ಥಿಯನ್ನು ಬದಲಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಸತ್ಯವು ದೂರವೇ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ.
ವೇದೋಕ್ತ ಜೀವನ ಪಥ ಆಧಾರಿತ ಶ್ರೀ ಕವಿನಾಗರಾಜರ ಬರಹವನ್ನು ಓದಿದ ಶ್ರೀ ಪ್ರಸನ್ನ, ಶ್ರೀ ವಿ.ಆರ್ ಭಟ್,ಶ್ರೀಸುಧಾಕರಶರ್ಮ-ಇವರುಗಳು ಒಂದು ಆರೋಗ್ಯಪೂರ್ಣ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿ ವೇದಸುಧೆಗೆ ಶೋಭೆಯನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವೇದಸುಧೆಯ ಅಭಿನಂದನೆಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತಾ ಯಾರೂ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ವಿಚಾರ ಮಂಥನದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕೆಂದು ವೇದಸುಧೆಯು ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಿಹಿಲೇಪಿತ ವಿಷವಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ವರ್ಜಿಸುವುದರಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲವೇ? ಇನ್ನೊಂದು ವಿಚಾರವನ್ನು ವೇದಸುಧೆಯ ಅಭಿಮಾನಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ಗಮನಿಸುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಹಿಂದು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ[ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ಬಹುಪಾಲು ವೇದಸುಧೆಯ ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಹಿಂದುಗಳಿರುವುದರಿಂದ, ಹಿಂದು ಪದದ ಪ್ರಯೋಗ, ಮುಂದೊಂದುದಿನ ಮಾನವಕುಲದಲ್ಲಿ ಎಂಬ ಮಾತು ಕೇಳಿಬರುವಂತಾಗಲೆಂಬುದು ಆಶಾಭಾವ] ನಡೆದುಬಂದಿರುವ ಹಲವಾರು ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ವಿಮರ್ಶೆಮಾಡದೆ ಕೇವಲ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಅನುಸರಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ಪ್ರತಿಶತ ೯೮ ಭಾಗ ಜನರು ಇಂತಹ ಚರ್ಚೆಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ.ಆದ್ದರಿಂದ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲವಿರುವವರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಸತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹುಡುಕಾಟವಿದೆ ಎಂಬುದು ಸತ್ಯ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮುಕ್ತ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಅಭಿಮಾನಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಲಿ, ಎಂಬುದು ವೇದಸುಧೆಯ ಅಪೇಕ್ಷೆ.
ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರ ಶರ್ಮರು ವೇದಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಅರ್ಥೈಸುವಾಗ ಕೊಡುವ ಅನೇಕ ವಿವರಣೆಗಳು ಇದುವರಗೆ ನಡೆದುಬಂದಿರುವ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು, ಆಚರಣೆಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿಯೇ ಕಾಣುತ್ತವಾದರೂ ಶರ್ಮರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಸತ್ಯ ನಮ್ಮನ್ನು ಸೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ವೇದಸುಧೆ ಆರಂಭವಾಗಿ ಒಂದುವರ್ಷ ಕಳೆದಿದ್ದರೂ ಶರ್ಮರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಧಾರಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ತಪ್ಪು ಎಂದು ಹೇಳುವ ಯಾವ ವೇದಪಂಡಿತರೂ ವೇದಸುಧೆಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಲಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ! ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ವೇದಸುಧೆಯ ಅಭಿಮಾನಿಗಳಲ್ಲಿ ಮನವಿ ಮಾಡಲಾಗಿದ್ದು ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವವಾಗಿ ವೇದಪಂಡಿತರನ್ನು ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಮಂಡಿಸಲು ವೇದಸುಧೆಯು ಆಹ್ವಾನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅಗತ್ಯವಿರುವುದು ಸತ್ಯದ ದಾರಿ ಮತ್ತು ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬದುಕಿಗೆ ಸೂತ್ರಗಳು.ಹಿಂದಿನಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದಿರುವ ಆಚರಣೆಗಳು, ವ್ರತ ಕಥೆಗಳು, ಕೇಳಿಕೊಂಡುಬಂದಿರುವ ಪುರಾಣಪುಣ್ಯಕಥೆಗಳು ಇಂದಿನ ನಮ್ಮ ಚಿಂತನೆಗೆ ಒಗ್ಗದಿದ್ದರೂ, ಯಾಕೋ ಸರಿಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದು ಭಾಸವಾದರೂ ಕುರುಡಾಗಿ ಅನುಸರಿಸಬೇಕೇ? ಸಂಶಯಗಳಿಗೆ ಸುಧಾಕರಶರ್ಮರು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ವೇದಸುಧೆಯು ಈ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಇದುವರೆವಿಗೆ ಆಧಾರಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಯಾವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೂ ಬಂದಿಲ್ಲ. ವೇದಸುಧೆಯ ಹಲವಾರು ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಶರ್ಮರ ಸತ್ಯಪಥವನ್ನು ಒಪ್ಪಿದರೂ ಕೆಲವರಿಗೆ ಅನೂಚಾನದಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದಿರುವ ಆಚರಣೆಗಳು ಒಂದು ವೇಳೆ ತಪ್ಪೆನಿಸಿದರೂ ಬಿಡಲು ಮುಜುಗರವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳ, ಸತ್ಯದ ವಿಚಾರಗಳ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳ ನಡುವಿನ ಸಂಘರ್ಷ. ವೇದಸುಧೆಯ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ಧೇಶವೆಂದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಗಾಗಿ, ಶಾರೀರಿಕ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕಾಗಿ, ಆನಂದಮಯ ಜೀವನಕ್ಕಾಗಿ ದಾರಿಯ ಹುಡುಕಾಟ. ಎಷ್ಟು ಸರಳವಾಗಿದ್ದರೆ ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯದೆಂಬ ನೀತಿ. ಹಾಗಾಗಿ ಇದೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು. ಈವರೆಗಿನ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ ಇಂತಿಂತ ವಿಚಾರಗಳು ತಪ್ಪಾಗಿವೆ, ಎಂದು ಯಾರೇ ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಹೇಳಿ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರೂ ಯಾವ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹವಿಲ್ಲದೆ ಸಾಮಾನ್ಯಜನರ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುವ, ತಪ್ಪಾಗಿದ್ದರೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನೋಭಾವ. ಜಿಜ್ಞಾಸುಗಳಿಗೆ ಹಾದಿ ಹೂವಿನ ಹಾಸಿಗೆಯೇನಲ್ಲ.
ಮೊನ್ನೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಿದ್ಯಾರಣ್ಯಪುರಂ ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲೊಂದು ದುರ್ಗಿ ದೇವಾಲಯ.ಭಕ್ತರ ಸಂಖ್ಯೆ ಅಪಾರ.ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರೆಲ್ಲಾ ಕ್ಯೂನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ದೇವಿದರ್ಶನ ಮಾಡಿದರು. ಹೊರಗೆ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೇಲೆ ಸಿಮೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ್ದ ದೇವರ ಪ್ರತಿಮೆಗಳತ್ತ ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ ಹೋಯ್ತು. ನೂರಾರು ಚಿತ್ರವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರತಿಮೆಗಳು. ಅದರಲ್ಲೊಂದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಪೇರಿಸಿರುವೆ. ಈ ಕೆಳಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಚಿತ್ರವೂ ಇದೆ. ಎರಡನ್ನೂ ನೋಡಿ,ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ತಿಳಿಸಿ.
--------------------------------------------
ಈ ವಿಗ್ರಹ ನಮ್ಮೂರಿನ ಮಾಧವ ಕೃಷ್ಣ. ಐನೂರು ವರ್ಷಗಳ ಇತಿಹಾಸ ಉಳ್ಳದ್ದು. ಇದೇ ದೇವಾಲಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀ ಶನಿವಾರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಭಜನೆಯಲ್ಲಿ ಮೈ ಮರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.ಕೃಷ್ಣಶಿಲೆಯ ಮೂರ್ತಿಯು ಬೇಲೂರು ಚೆನ್ನಕೇಶವನಿಗಿಂತಲೂ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ.ಈ ದೇವಾಲಯ ಈಗ ಶಿಥಿಲಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿದೆ.ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗುವವರೇ ಇಲ್ಲ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಊರಿಗೆ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು ಬಂದಾಗ ಈ ದೇವರಿಗೆ ಅದೃಷ್ಟ ಕೂಡಿ ಬರುತ್ತೆ! ಎರಡೂ ಪ್ರತಿಮೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಿರಿ. ನೀವೇನು ಹೇಳುವಿರಿ?
ಭಗವಂತನು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ತಂದೆ, ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ತಾಯಿಯೂ ಹೌದು. ಋಗ್ವೇದ ಹೇಳುತ್ತದೆ:
ತ್ವಂ ಹಿ ನಃ ಪಿತಾ ವಸೋ ತತ್ವಂ ಮಾತಾ ಶತಕ್ರತೋ ಬಭೂವಿಥ|
ಅಧಾ ತೇ ಸುಮ್ನಮೀಮಹೇ|| (ಋಕ್. ೮.೯೮.೧೧.)
[ವಸೋ] ಸರ್ವಾಶ್ರಯನೇ! [ಶತಕ್ರತೋ] ನೂರಾರು ರಚನೆ ಮಾಡುವವನೇ! [ತ್ವಂ ಹಿ] ನೀನೇ [ನಃ ಪಿತಾ] ನಮ್ಮ ತಂದೆ, [ತ್ವಂ ಮಾತಾ] ನೀನೇ ತಾಯಿ, [ಬಭೂವಿಥ] ಆಗಿದ್ದೀಯೆ. [ಅಧಾ] ಈ ಅಧಿಕಾರದಿಂದ [ತೇ ಸುಮ್ನಮ್] ನಿನ್ನ ಸುಖ-ಶಾಂತಿಗಳನ್ನು [ಈಮಹೇ] ಕೋರುತ್ತೇವೆ.
ಇಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅದೇ ಪ್ರಭುವಿನಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನೂ ಮಂಡಿಸುತ್ತೇವೆ:
ಸ ನಃ ವಿತೇವ ಸೂನವೇsssಗ್ನೇ ಸೂಪಾಯನೊ ಭವ|
ಸಚಸ್ವಾ ನಃ ಸ್ವಸ್ತಯೇ|| (ಋಕ್. ೧.೧.೯.)
[ಅಗ್ನೇ] ಓ ತೇಜಸ್ವಿ ಪ್ರಭೋ, [ಸಃ] ಆ ನೀನು [ಪಿತಾ ಸೂನವೇ ಇವ] ತಂದೆಯು ತನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಿಕ್ಕುವಂತೆ [ನಃ] ನಮಗೆ [ಸು ಉಪಾಯನಃ ಭವ] ಸುಲಭವಾಗಿ ಲಭಿಸುವವನಾಗು. [ನಃ ಸ್ವಸ್ತಯೇ] ನಮ್ಮ ಆತ್ಮಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ [ಸಚಸ್ವ] ಪ್ರಾಪ್ತನಾಗು.
ನಮ್ಮ ತಂದೆಯಾದ, ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ತಾಯಿಯೂ ಆದ ಭಗವಂತನ ನಡುವೆ ನಿಲ್ಲುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಕಲ್ಪಿತ ಪ್ರಭುವಿನ ಏಕಮಾತ್ರ ಔರಸಪುತ್ರನಿಗೂ, ಯಾವ ದೇವಪ್ರೇಷಿತ ಸಂದೇಶವಾಹಕನಿಗೂ ಅಧಿಕಾರವಿಲ್ಲ, ಯಾವ ಧರ್ಮದ ಗುತ್ತಿಗೆದಾರನಿಗೂ ಇಲ್ಲ.
ವೇದಗಳು ನೀಡುವ ಸಂದೇಶವೇ ಬೇರೆ, ಅದರ ವೈಭವವೇ ಒಂದು ಬಗೆ. ವೇದಗಳು ಬೇರೆಯವರ ಬೆನ್ನೇರಿ ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಅಪಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೂ ಬೆಲೆ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ಎಲ್ಲರ ಪಾಪವನ್ನೂ ತಾನು ಹೊತ್ತು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಮುಕ್ತಿಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ಅರ್ಥರಹಿತವಾದ, ಬುಡವಿಲ್ಲದ ಕುರುಡುನಂಬಿಕೆಗೂ, ವೇದದ ಬೌದ್ಧಿಕ ಹಾಗೂ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸತ್ಯಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೂ ಏನೇನೂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ. ವೇದಗಳು ಕಲಿಸುವುದು ಆತ್ಮಾವಲಂಬನೆಯ ಭವ್ಯಪಾಠವನ್ನು. ಪ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಜೀವಾತ್ಮನೂ ತನ್ನ ಪತನ ಅಥವಾ ಉತ್ಥಾನಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಕಾರಣ. ಕೇಳಿರಿ;-
ಸ್ವಯಂ ವಾಜಿಸ್ವನ್ವಂ ಕಲ್ಪಯಸ್ವ ಸ್ವಯಂ ಯಜಸ್ವ|
ಸ್ವಯಂ ಜುಷಸ್ವ ಮಹಿಮಾ ತೇsನ್ಯೇನ ನ ಸನ್ನಶೇ|| (ಯಜು. ೨೩.೧೫.)
[ವಾಜಿನ್] ಓ ಬಲಶಾಲಿ, ಅನ್ನವಾನ್, ಜ್ಞಾನವಾನ್ ಜೀವಾತ್ಮ! [ಸ್ವಯಂ ತನ್ವಂ ಕಲ್ಪಯಸ್ವ] ಸ್ವತಃ ಶರೀರಧಾರ್ಢ್ಯವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿಕೋ. [ಸ್ವಯಂ ಯಜಸ್ವ] ಸ್ವತಃ ಸತ್ಕರ್ಮ ಮಾಡು. [ಸ್ವಯಂ ಜುಷಸ್ವ] ಸ್ವತಃ ಸಂತೋಷಪಡು. [ತೇ ಮಹಿಮಾ] ನಿನ್ನ ಮಾಹಾತ್ಮ್ಯ [ಅನ್ಯೇನ ನ ಸನ್ನಶೇ] ಬೇರೆಯವರಿಂದ ಸಿದ್ಧಿಸದು.
ಸತ್ಯವಾದ ಮಾತು. ಬೇರೆಯವರ ಪುಣ್ಯವನ್ನು ದೋಚಿಕೊಂಡು ತಾನು ಸ್ವರ್ಗ ಅಥವಾ ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಮೂರು ಕಾಲಕ್ಕೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿಯೂ ನೆನಪಿಡಲೇಬೇಕಾದ ಅಂಶವೆಂದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಜೀವಾತ್ಮನೂ ತನ್ನ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ -ಅದು ಪುಣ್ಯವಾಗಿರಲಿ, ಪಾಪವಾಗಿರಲಿ- ತಾನೇ ಹೊಣೆಗಾರ. ಉಚ್ಛೃಂಖಲ ಹಾಗೂ ಹಿಂಸಾಮಯ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುತ್ತಾ. ನಾನು ಈ ದಿವ್ಯ ಪುರುಷನನ್ನು ನಂಬಿದ್ದೇನೆ, ಆದುದರಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ನನಗೆ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ಬುತ್ತಿ ಎಂದು ಯಾರೂ ಹೇಳುವಂತಿಲ್ಲ.
ಇಬ್ಬರು ಯುವ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳು ನದಿಯೊಂದನ್ನು ದಾಟಿ ಆಶ್ರಮ ತಲುಪಬೇಕಿತ್ತು. ನದಿದಡವನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ ಒಬ್ಬ ತರುಣಿ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯವು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಯುವ ಸನ್ಯಾಸಿ ಹೇಳಿದ " ಅಯ್ಯೋ ಹುಡುಗಿ ನೀರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಳಲ್ಲಾ! ನಾವಾದರೋ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳು , ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಏನು?"
ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಮಾತನಾಡದೆ ಈಜುಹೊಡೆದುಕೊಂಡು ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವ ತರುಣಿಯತ್ತ ಧಾವಿಸಿದ,ಎತ್ತಿಕೊಂಡುಬಂದು ದಡ ಸೇರಿದ. ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಆರೈಕೆ ಮಾಡಿದ, ತರುಣಿಯನ್ನು ಸಾವಿನ ದವಡೆಯಿಂದ ಪಾರುಮಾಡಿದ ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ಆಶ್ರಮ ಸೇರಿದ. ಅದಾಗಲೇ ಅತ್ತೊಬ್ಬ ಸನ್ಯಾಸಿ ಆಶ್ರಮ ದೌಡಾಯಿಸಿದ್ದ. ಹಿರಿಯ ಸನ್ಯಾಸಿಗೆ ನದಿಯಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವೃತ್ತಾಂತವನ್ನೆಲ್ಲಾ ರೆಕ್ಕೆಪುಕ್ಕ ಕಟ್ಟಿ ಕಥೆ ಹೇಳಿದ್ದ. ತರುಣಿಯನ್ನು ಸಾವಿನಿಂದ ಪಾರುಮಾಡಿದ್ದ ಸನ್ಯಾಸಿಯೂ ಪ್ರಸನ್ನ ಚಿತ್ತದಿಂದ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬಂದ. ಹಿರಿಯ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಎಲ್ಲರೂ ಇವನನ್ನು ಅಪರಾಧಿಯನ್ನು ನೋಡುವಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇವನಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅರ್ಥವಾಯ್ತು. ಹಿರಿಯ ಸನ್ಯಾಸಿ ಇವನನ್ನು ಕೇಳಿದ-
" ಯುವತಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ಬಿಟ್ಟೆಯಂತಲ್ಲಾ?"
- ಹೌದು ಸ್ವಾಮೀಜಿ, ನಾನು ಮುಟ್ಟಿದ್ದೂ ನಿಜ. ಅಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೂ ನಿಜ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಮಿತ್ರ ಸನ್ಯಾಸಿ ಆಯುವತಿಯನ್ನು ಈ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೂ ಕರೆತಂದು ಬಿಟ್ಟನಲ್ಲಾ?!
--------------------------------------------------------------- ಮೂರು ಕಾಗೆ ವಾಂತಿ ಮಾಡಿದ್ದು:
ಸೋಮು ಓಡೋಡಿ ಬಂದ. ಅಲ್ಲಿದ್ದವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದ." ಮೈಸೂರು ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಾಜ ಕುಮಾರ ಮೂರು ಕಾಗೆಯನ್ನು ವಾಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡನಂತೆ"
- ಸೋಮು, ನಿನಗೆ ಹೇಳಿದವರಾರು?
- ನನಗೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ ಕುಲಕರ್ಣಿ ಹೇಳಿದ.
ಕುಲಕರ್ಣಿಯನ್ನು ಅರಸುತ್ತಾ ಎಲ್ಲರೂ ಸಾಗಿದರು ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಕುಲಕರ್ಣಿಯ ಭೇಟಿಯಾಯ್ತು.
-" ಕುಲಕರ್ಣಿಯವರೇ, ರಾಜಕುಮಾರ ಮೂರು ಕಾಗೆಯನ್ನು ವಾಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾದರೂ ಹೇಗೆ?"
ಕುಲಕರ್ಣಿ ಹೇಳಿದರು-" ಅದು ಮೂರು ಕಾಗೆಯಲ್ಲ, ಎರಡು"
_ " ನೀವು ನೋಡಿದಿರಾ?"
-ಇಲ್ಲ, ಅದು ನಿಜ , ನನಗೆ ಅರಮನೆಯ ಪುರೋಹಿತರ ಮಗ ಶರ್ಮ ಹೇಳಿದ್ದು."
ಶರ್ಮನನ್ನೂ ಹುಡುಕಿದ್ದಾಯ್ತು, ಶರ್ಮ ಹೇಳಿದರು" ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು, ಅದು ಎರಡಲ್ಲ ಒಂದು ಕಾಗೆ".
-ನಿಮಗೆ ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು?
- ನಮ್ಮಪ್ಪನಿಗೆ ಯಾರೋ ಅರಮನೆಗೆ ತುಂಬ ನಂಬಿಕೆಪಾತ್ರರಾದವರು ಹೇಳಿದರಂತೆ.
ಕೊನೆಗೆ ರಾಜ ಪುರೋಹಿತರನ್ನು ಕಂಡು ವಿಚಾರಿಸಿದರೆ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದೇನು ಗೊತ್ತೆ?
ಯಾರ್ರೀ ಹೇಳಿದ್ದು? ರಾಜ ಕುಮಾರ ಕಾಗೆಯಂತೆ ಕಪ್ಪಗೆ ವಾಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡನೆಂದು ನಾನು ನನ್ನ ಪತ್ನಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೆ, ಅಷ್ಟೆ.
---------------------------------------------------------------
ಎರಡೂ ಕಥೆಗೆ ವಿವರಣೆ ಯೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಬೇಕು? ಅಲ್ಲವೇ?
ವೀಡಿಯೋ ನಿರಂತರ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲದ್ದರಿಂದ ಅದನ್ನು ಆಡಿಯೋಗೆ ಪರಿವರ್ತಿಸಿ ಹಾಕಿರುವೆ. ವೀಡಿಯೋ ವೀಕ್ಷಿಸಲು ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಾದರೆ ಅದನ್ನು ಮ್ಯೂಟ್ ಮಾಡಿ ಆಡಿಯೋ ಕೇಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆ ತಿಳಿಸಿ
ಹಾಸನದ ಶ್ರೀ ಶಂಕರಮಠದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಶ್ರೀ ಶಂಕರಜಯಂತಿ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರಶರ್ಮರು ೧೭.೫.೨೦೧೦ ರಂದು ಮಾಡಿದ ಉಪನ್ಯಾಸ-"ಮಣೀಷಾ ಪಂಚಕ"
ನಮ್ಮ ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡುವಂತಹ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ, ಆದರೆ ಸಮಾಧಾನಕರವಾಗಿ ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡುವ ಸರಳಮಾತುಗಳು.
ನಿಮಗೆ ಕೇವಲ ೩೦ ನಿಮಿಷಗಳ ಸಮಯ ಇದೆಯೇ? ಗಡಿ ಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಬೇಡಿ. ಮಲಗುವಾಗಲಾದರೂ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಈಆಡಿಯೋ ಕೇಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಸಂಶಯಗಳನ್ನು ವೇದಸುಧೆಗೆ ಬರೆಯಿರಿ. ಶರ್ಮರಿಂದ ಸಮಾಧಾನಕರ ಉತ್ತರಪಡೆಯಿರಿ.
ಹಾಸನದ ಶ್ರೀ ಶಂಕರಮಠದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಶ್ರೀ ಶಂಕರಜಯಂತಿ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರಶರ್ಮರು ೧೭.೫.೨೦೧೦ ರಂದು ಮಾಡಿದ ಉಪನ್ಯಾಸ-"ಮಣೀಷಾ ಪಂಚಕ" ನಮ್ಮ ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡುವಂತಹ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ, ಆದರೆ ಸಮಾಧಾನಕರವಾಗಿ ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡುವ ಸರಳಮಾತುಗಳು. ನಿಮಗೆ ಕೇವಲ ೩೦ ನಿಮಿಷಗಳ ಸಮಯ ಇದೆಯೇ? ಗಡಿ ಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಬೇಡಿ. ಮಲಗುವಾಗಲಾದರೂ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಈಆಡಿಯೋ ಕೇಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಸಂಶಯಗಳನ್ನು ವೇದಸುಧೆಗೆ ಬರೆಯಿರಿ. ಶರ್ಮರಿಂದ ಸಮಾಧಾನಕರ ಉತ್ತರಪಡೆಯಿರಿ.
* ಚಾಂಡಲ ದರ್ಶನ * ಶೂದ್ರರು ವೇದ ಪಠಣಮಾಡಬಾರದೇ? * ಸ್ತ್ರೀಯರು ವೇದಪಠಣಮಾಡಬಾರದೆಂದು ಶ್ರೀಶಂಕರರು ಹೇಳಿದರೆ? * ಅದ್ವೈತ-ದ್ವೈತ-ವಿಶಿಷ್ಟಾದ್ವೈತಗಳಲ್ಲಿನ ಮೂಲ ಆಶಯವೇನು? * ಶ್ರೀ ಶಂಕರರ ಪರಕಾಯಪ್ರವೇಶ
ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರಶರ್ಮರ ಪ್ರವಚನ "ಎಲ್ಲರಿಗಾಗಿ ವೇದ " ನೀವು ಕೇಳಲೇ ಬೇಕಾದ ಉಪನ್ಯಾಸ. ಹಲವರ ಬೇಡಿಕೆಯಂತೆವೇದಸುಧೆಯು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿದೆ.
[ಮನಸೇ ದೇವಾಲಯ ಎಂಬ ಬ್ಲಾಗ್ ನಲ್ಲಿ ಇದೇ ಉಪನ್ಯಾಸಗಳ ಆಂಗ್ಲಬರಹಗಳು ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.ವೇದಸುಧೆಯ ಓದುಗರಿಗಾಗಿಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಗಿದೆ. ಬ್ಲಾಗಿಗ ಶ್ರೀ ರವಿಯವರಿಗೆ ವೇದಸುಧೆಯ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳು. ಈ ಬರಹದ ತಪ್ಪು ಒಪ್ಪುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರ ಶರ್ಮರೇ ಹೇಳಬೇಕು.]
Vedasudhe – I
Note: This is not my composition (excepting noted paragraphs as indicated with the initials [RV]) or opinion. This is translated from a series of lectures in Kannada by a scholar named Sudhakara Sharma (probably in 2003, and presumably in a town named Belur). I'm breaking tradition on this blog to bring non-fiction, non-kannada material to non-kannada readers. For those who understand Kannada, I suggest heading over to Vismayanagari and searching for vEdasudhe to hear this material in its original.
While I have tried to keep the translation accurate, I don't make claims to absolute accuracy. I may have dropped redundancies. I may also have reordered material to present it better in written form. I have simply tried to bring material I believe to be very significant to a larger audience.
Truth or satya is primal. One has to tediously investigate and research a topic in order to arrive at the truth. As humans, until we get to the truth we will remain spiritually weak. This is what the Veda tells us:
yUyaM tat satyashavasa AviS karta mahitvanA
vidhyatA vidyutA rakSaH
Man derives his (spiritual) strength from the satya. Naturally gifted with the will to do so, he must search for and discover the truth. Any obstacles that arise in this search must be cut down with the power of knowledge.
Man must not be lazy, and must leave behind any prejudice or preconceived notions behind in this search for truth.
There are several questions to ponder on the subject of the Veda:
By our faith, those of us who ascribe to Hinduism believe in the Veda. But then, do we simply believe because our faith tells us to believe in a series of shlokas (hymns) or is it because we understand what is in the Veda and therefore we believe in them? We need to go on a soul-search in this subject.
There has been an opposition to the Veda right since the time of Gautama Buddha. Can we convince the opposition that the Veda is simply truth that can be verified, and thus, that there is nothing to oppose? Can we make everyone respect, if not believe in the Veda?
Most of what we know about the Veda is misinterpreted and mistranslated. This is a big problem; can we think about what the Veda really intends to say?
When we go on a journey of discovery to try and answer these questions the truth unravels itself.
We believe (vishvAsa) in the Veda - this alone, however, is irrelevant. Do we have faith (shraddha)?
How is vishvAsa different from shraddha? Don't they both mean the same? Let's get to the root of the words:
Etymologically, shraddha = shrat + dha
shrat iti satyam
dha = dhAraNe
What results from 'satyam dhAraNe' is shraddha. shraddha is the belief in Truth, exclusive of all others.
Everything one believes in is not shraddha. Only that which one believes to be the absolute truth is shraddha.
vishvAsa is not absolute; it can be questioned. shraddha, however, means that one knows it to be absolute unquestionable truth.
What then, is satya or truth?
Truth is knowledge. They are the two faces of the same coin. That which is applicable to everyone (sArvajanika), applicable at any time (sArvakAlika), applicable everywhere (sArvadESika), and independent (sArvabhauma) is satya.
satya is not a rule or law that can be bent to man's will. It has to be the same for every being of all ages. It must be applicable at all times in the past present or the future. It must also be applicable everywhere, globally - from the deepest ocean to the highest mountains. It must be applicable irrespective of one's acceptance or knowledge, i.e. it stands independent of any external factors.
Let's take an example:
Overeating leads to indigestion.
Is this applicable to everyone - sArvajanika?
Yes, it is. Whether a child or an old man, a man or a woman.
Is this applicable at any time in the past or in the future - sArvakAlika?
Yes, it is. 2000 years ago or 2000 years in the future, this will hold good.
Is this applicable everywhere - sArvadESika?
Of course, it is. Whether in the most modern cities or the oldest tribal lands this is applicable
Is this fact independent - sArvabhauma?
Yes, of course. Irrespective of whether one knows one's capacity or about indigestion or not, if one overeats s/he will suffer indigestion.
Therefore, 'Overeating leads to indigestion' is true. It is satya. There are an infinite number of such satya. The Veda tells us that one must search and discover satya and shape one's life according to them, becoming powerful along the way.
The Veda is sArvajanika, sArvakAlika, sArvadESika, and sArvabhauma. Everything in the Veda is satya and satya alone. One who knows satya and chooses to shape their life accordingly is powerful. One who does not is weak.
This is not physical strength usually associated with the word 'powerful': Let us think of the Elephant, the Mahuta, and the goad (aMkuSa)
ಕರಿ ಘನ ಅಂಕುಶ ಕಿರಿದೆನ್ನಬಹುದೇ?
Can one say the Elephant is big and the aMkuSa is small?
The Mahuta's knowledge of the Elephant's weak spot and his use of the little aMkuSa controls the huge Elephant.
This is not about physical power or mental strength. This is Spiritual Power, the power of satya.
[RV: dharma has often been fatally mistranslated as religion, sometimes, less drastically as 'a way of life', and at others, in a very limited scope, as charity. dharma is simply 'right action'.]
Today, the world recognizes several religions or dharmas. The Veda, though, states that there is only one dharma: mAnavadharma or humanity.
मनुर्भव जनया दैवम् जनम्॥(Rig Veda 10.53.6)
manurbhava janayaa daivam janam
Become a (noble) human being, and bear divine children.
What, then, of the worlds other religions? The religions of the world today are simply opinions. We say this because each of these religions has a prophet who started the religion be it Mahavira, Gautama Buddha, Moses, Christ or any others. Their opinions have started new sects which are today called religion which did not exist prior to these prophets. That is not dharma, for if it were, it would mean that there was no dharma before any of these prophets, and right action never needed anyone's sanction.
The Veda deals exclusively in truth. What of the other religious books, then? They expound satya, too, except that truth isn't exclusive. They demand that the believer accept a certain set of dogma without question, before he becomes a believer.
The Veda on the other hand does no such thing, nor does it ask the reader to become a believer. On the contrary, it simply expounds satya that the reader may accept only if s/he can test and verify. In fact, the Veda invites - nay insists - that the reader question its conclusions and verify it's theories for her/himself.
Unlike other religious books, the Veda is not an all-or-nothing scripture. It allows the reader to review and accept only the parts s/he can verify and leave the others alone. The Veda thus instills the freedom of thought in its reader, which perhaps, as scriptures go, is unique to the Veda alone.
Veda is satya. One must, therefore, not just believe, but question, understand and grow into shraddha in the Veda.
[RV: satya is dharma. satya is brahma. Not the 4 headed Brahma known from the purana, but brahma - the all prevading force of the universe. Therefore, satya is the all-prevading force of the universe.]
Posted by Ravi at 11:01 PM
----------------------------------------------
Vedasudhe - II
To understand the Veda, one has to go to the etymology of words. There are 3 types of words:
laukika - Words and their meanings in everyday usage. We don't recognize their roots.
However this can lead to problems, since the same words or expressions in the same language can yield entirely different things in different contexts or geographic locations.
yOgarUDha – We will speak about them later
yaugika - every word is constructed by a set of rules. Each word has a fixed meaning and does not change. There is a system for deriving the meaning of a given word. This system is very scientific, not religious.
So what is this system, then?
There is a dhAtupATha or a list of dhAtu in the saMskRuta vyAkaraNa or grammar. This is equivalent to a seed from which grows the tree of language. This list of dhAtu numbers over 2000. The scholar pANini first collected these dhAtu into the dhAtupATha. This does not, of course, mean that the dhAtu did not exist prior to pANini. pANini simply put together the dhatupathai in order to make them easy to find.
A certain dhAtu has a fixed meaning.
Example: manushya,mAnava, mana, mAnana, all similar words have a root dhAtu, namely 'man'. Per the dhAtupATha,
man j~JAnE
In other words, the dhAtu 'man' shall be used in with the word j~JAna or knowledge.
So if one wanted to construct a word with the subject of knowledge, one would choose the dhAtu 'man'. Then one would add prefixes or suffixes to the dhAtu in order to arrive at the final form of the word. There are also fixed vyAkaraNa rules for adding prefixes or suffixes to the dhAtu. These rules are non-negotiable, and most certainly are not free-form. There are fixed rules for singular/plural, gender, person, voice, tense, etc. After all these steps are followed correctly, one arrives at the word that one needs to express their thoughts. These steps are practically mathematical and one must follow from the other based on fixed theorems and corollaries in the vyAkaraNa shAstra.
That is how, then, the words manushya, mAnava, mana, mAnana have been generated. Per the dhAtu above, what is manushya or a human?
A human is a j~JAni – one who has knowledge.
So manurBava (as the Veda says) effectively means become a thinker, a scholar, a j~JAni. j~Jana is what differentiates a human from animals. If there is so much explanation surrounding the word manurBava in the Veda, the meaning of the word 'manushya' becomes very clear. manushya is j~JAni.
Every word in the Veda, then, has a clear cut meaning. To get to the true meaning of the word, however, one has to go to the basics. Even the word vEda itself:
vEda stems from the dhAtu
'vid' . dhAtupATha says
vid j~JAnE
vid lABe
vid sattAyAm
vid vicAraNe
Veda is knowledge - Veda and knowledge are two faces of the same coin.
That which is profitable is Veda - If we were to know and understand the Veda, there is an immense profit to our lives to be derived from it.
That which is is Veda – Veda isn't someone's imagination, it is satya.
Debate and review is Veda – Veda does not impose. It allows the reader question, understand and only then accept its word.
Most people would define the Veda as the 'religious scripture of the Indians'. Some definitions would limit the word Indians to 'Hindus'. Some Hindus themselves would then limit the availability of the Veda to the brAhmaNas. The brAhmaNas to only the males. Based on the above explanation of the Veda itself, then, how would one limit the Veda to the Hindu faith or a limited sect, or just the men-folk? There is no such limitation in the Veda. So how has this come through in today's date? This is mainly because of repeated misinterpretations of the Veda.
When the Veda is defined as j~JAna, and a human is defined as a j~JAni, the Veda is the legacy of all humans. There is no limitation of gender, cast, tribe, geography or any else on anyone's access to the Veda. The Veda itself says:
यथॆमाम् वाचम् कल्याणीम् आवदानि जनॆभ्यः (Yajur Veda 26.2)
janEByaH - this is for the welfare of all people.
kalyANIm vAcam – these auspicious (or good) words
Over thousands of years of tradition and misinterpretation, the Veda has been deemed inaccessible to certain varNas, to women and to those who aren't Hindu. For as long as we limit ourselves to these misconceptions about the Veda, it will not get the respect it deserves.
When these gates are opened, the Veda will flow to everyone. Everyone gets to profit from it. Everyone obtains the j~JAna of the Veda. Everyone becomes a true human. This leads to the resolution of all conflict, be it within a family or between countries. Peace rules the world when the Veda is free flowing and everyone becomes a j~Jani, and models life according to its principles.
Why then the Veda? What is so special about it that other treasures of knowledge don't offer?
Veda deals exclusively in satya.
Other treasures of knowledge also offer satya, but do not offer satya alone. That means one has to find satya first, and only then make use of it.
One does not have to agree to these statements. One may study and research for oneself and only then accept this as fact.
Veda does not impose on the reader. It invites question and doubt
Other scriptures of religious books first give the reader a 'package' that one has to believe before one reads further on. This dogma shall not be challenged.
Veda is the oldest scripture in human history
None of the other scriptures are as old as the Veda. It is universally accepted today among historians that Rig Veda is the oldest book in the library of mankind. It is time-tested and has remained absolutely unchanged through millennia.
Veda has no internal contradictions
The Veda has no internal self-contradiction. This is a something that can be observed in most other religious books over and over. The 4 Vedas together yield over 20,000 hymns, but there is not a single contradiction to be observed anywhere.
Veda has remained intact through its conception. There has been no contamination.
Most religious books today have been contaminated from the original intent many times over. These may have been manuscript copy-errors in the days before printing, mistranslations or whatever else. These are still ascribed to the original author, while there is no way to distinguish the original from the contamination today.
We don't need to go far to demonstrate this. The mahABArata itself has suffered this fate. vyAsa to whom is ascribed the authorship of the mahABArata, wrote about 25% of the mahABArata we know today. The original story was called jaya and contained about 24,000 shlokas or verse. Over time, jaya with additions by various other authors became bhArata and today stands at > 100,000 shlokas as the epic mahAbhArata, with no reliable way to distinguish the original jaya from the mahAbhArata. The Bagavad gIta being a part of the mahABArata is also similarly contaminated. Likewise in the rAmAyaNa dated even before the mahABArata.
Bottom line, we should not – cannot – accept either the rAmAyaNa or the mahABArata as the gospel truth anymore. So what can we believe, then?
Veda, however, as indicated before, is the lone scripture that has survived unchanged, uncontaminated and intact through the ages.
This is not just a statement or conclusion. The reader must now ask "Why?". Why do we say the Veda is uncontaminated?
vEdAMga are auxiliary disciplines associated with the study of the Veda.
The first vEdAMga is chaMdas or meter. chaMdas keeps track of how many syllables to a maMtra. There are fixed rules relating to chaMdas. For example, the gAyatrI maMtra is a shlOka of 3 lines with 8 syllables each. This metre is called the gAyatrI chaMdas.
So 100 shlOkas in the gAyatrI chaMdas must contain 8 * 3 * 100 = 2400 syllables. Adding or subtracting a letter or word is not straight-forward, else one breaks the chaMdas and the knowledgeable reader immediately knows something amiss.
What, then, if one were to add a syllable while subtracting one, altering the meaning but keeping the chaMdas intact?
This is where the vEdAMga named shiksha comes into the picture. shikSha is the science of phonetics and phonology of Sanskrit. It indicates where the udAtta (high pitch), anudAtta (low pitch) and svarita (falling pitch) must be used. Pitch is rooted in the letter, and is independent of the content. The reciter immediately knows, then, if a syllable has been added, and one removed keeping the chaMdas unchanged, and fixes the contamination.
What if the contamination were such that it would be undetectable by both chaMdas and shiksha? The vyAkaraNa or grammar then comes into the picture. There are fixed rules for word construction, and the contamination would be caught in the laws of vyAkaraNa.
The next layer of error protection and correction, the next vEdAMga is the nirukta. nirukta is etymological interpretation of root-words from the dhAtupATha.
The fifth vEdAMga is the jyOtisha or astronomical basis. There are mathematical calculations based in astronomy, associated with the Veda, which are absolute. This has to match with the context of a given shlOka. Else the contamination will be flagged and corrected.
The sixth vEdAMga is kalpa or ritual basis. kalpa is the application the prayOga of the shlOka. The shlOka has to match the action or application associated with it, failing which an error or contamination can be weeded out.
If one were to study and understand all six vEdAMga with the goal of contaminating the Veda, the study would so transform them that they would give up the intent and only grow to respect the Veda, to shraddhe in the Veda.
With six layers of error detecting and correcting codes, it is practically impossible to corrupt the Veda. Therefore we can confidently say that the Veda has survived unchanged for the past several millennia, right from its inception.
In this way, the uncorrupted Veda, the Veda that exclusively deals in satya, the Veda without internal contradictions, the Veda that belongs to entire humankind, the ancient Veda, the Veda that gives absolute meaning, is unique among religious scriptures. When we base our lives in the path that the Veda indicates, the life becomes enlightened, divine.
----------------------------------------
Vedasudhe III
The Veda wasn't composed in the Sanskrit language. That's right; let me repeat: the Veda wasn't composed in the Sanskrit language.
Surprised? No, I'm not crazy. This is a fact! The Veda is its own language. saMskRuta itself arose from this language of the Veda, not the other way around. This is the secret. One who doesn't realize this often trips in the interpretation or understanding of the Veda.
Back to the subject of yaugika words, the Veda exclusively contains yaugika words or words originating in the dhAtupAtha. There is, therefore, a system in which each dhAtu has a fixed meaning, and words originating from a dhAtu also have predictable and definite meaning. If one were to reach into the nirukta in order to understand the Veda within a framework of Vedic principles, there is no question of interpretation, multiple meanings or difference of opinion in what the Veda states. Every word, every shlOka will convey one meaning and precisely one meaning.
If one interprets the Veda outside of this framework, the results can be devastating. There is one very good example of this is the work of sAyaNa.
sAyaNa flourished in the Vijayanagara kingdom probably in the 14th century. The country was gripped in terror from the incursions and raids of the Islamic emperors of the North and the Bahamani sultans of the South - zealots who typically targeted religious rituals and religious leaders, and the Vedas were under threat. sAyaNa called a conference of Vedic scholars of the day in order to preserve and conserve the Veda. He is perhaps one reason that the Veda has survived to this day. Without his monumental work, we may not even have had the recourse to Veda in our day. Up until this point, sAyaNa's work is exemplary.
Next, sAyaNa wrote bhAshyas or commentary to various portions of the Veda. However, in this commentary not only has he not considered the framework of basic Vedic principles, he has also not considered the yaugika basis of language. Not that sAyaNa was stupid, but those were the circumstances of the day he lived in.
The misinterpretations can go to extremes. For the word 'agni''. sAyaNa found the primary meaning as 'fire'. Foreign scholars who have written major works on the Veda have simply taken the word agni to always and invariably mean 'fire'. When one uses 'fire' as the meaning of agni, the meanings are severely stunted. So much so, in many places the maMtra has no bearing on the literal meaning 'fire'. If one were to take these foreign scholars' translations of the Veda – [RV: say for example Ralph Griffith's famous and monumental work on the Rig Veda], it leads to further devastation.
[RV: In Part I, we saw:
यूयं तत् सत्यशवस आविश् कर्त महित्वना ।
विध्यता विद्युता रक्शः ॥(RV 1.086.09)
We translated this as:
Man derives his (spiritual) strength from the satya. Naturally gifted with the will to do so, he must search for and discover the truth. Any obstacles that arise in this search must be cut down with the power of knowledge.
Griffith's translation of the same verse reads thus:
O ye of true strength, make this thing manifest by your greatness – strike the demon with your thunderbolt.
(Source Griffith's translation at Sacred-Texts.com)
One can see how badly mangled the verse seems in Grifith's version. 'Truth is strength' became 'ye of true strength'. 'find or discover the truth' has become 'make this thing manifest'. An unknown 'demon' has crept into the translation while there is none in the original. 'vidyathA' goes unmentioned.
This is not a critique of Griffith. He was a great scholar and probably single handedly responsible for bringing the name Rig Veda to the world. The intent is to only show the difference in translation. This is what happens when translations are done to fit theories into scripture – specifically the then favorite (now debunked) Aryan Invasion Theory. To top it all, Griffith's version is probably the first reference source for all Indologists – Indian and western alike. Any wonder that the Veda and Indic philosophy are badly understood not only in the west, but also in India?]
Misinterpretation of agni is still tolerable. There are some interpretations of the ashvamEdha yAga which bear mention here.
sAyaNa and since him a couple of others – UvaTa and mahIdhara have written commentaries on the maMtras of the ashvamEdha yAga.
In his work Vedanta Regiment, one Veerabharappa quotes sAyaNa's commentary of the ashvamEdha yAga, and states that he feels ashamed to write more on the subject. (Veerabhadrappa is from the Lankesh - of Lankesh Patrike fame ilk of political journalists, and it probably takes a lot to make him feed ashamed). So how bad is the ashvamEdha yAga, really?
Even learned scholars today place UvaTa and mahIdhara on high pedestals. However, the bhashyas of UvaTa and mahIdhara on the subject of ashvamEdha are – to put it mildly – extremely foul. With this kind of interpretation, it would never be possible to accord the respect Veda deserves. When people are presented with this explanation on the sacred subject of the ashvamEdha, will they accept its relevance? Will anyone develop shraddha in the Veda? Or will they oppose the Veda and its relevance?
In this way, scholars who have cast aside the basic Vedic principles, who haven't bothered to interpret from the dhAtu, and have intentionally or unintentionally created monstrous bhAshyas have only invited scorn on the Veda. Today, if there is an opposition to the Veda, the issue isn't with the opposition camp, but with these wild interpreters of the Veda who give abhorrent interpretation.
Of the Veda common man says 'Oh – that Veda which advocates the killing and eating of cows and horses? Forget it, let's not even talk about it'. All anti-Vedic essays today contain quotes from UvaTa and mahIdhara, and point to monstrosities in the scripture, and tell us that the Veda is foul and irrelevant. This is what the original European scholars did during the British rule, too. Their goal was to kill Indian culture, humiliate their ancient civilization, subjugate the population and project themselves as savio(u)rs of India. This is what most of even the learned world believes today. No one was either bothered to or interested in learning the true meaning of the Veda. The Vedic message was twisted so badly that it has lost its relevance.
How, then, should the Veda be interpreted? On what basis should the Veda be understood? What background should be used to convey the Vedic message in order to make it valuable to everyone?
One thing is clear at this point. Veda is not simply for recital. Not that one shouldn't recite the Veda, but Vedic learning does not stop at recital. The real benefit for everyone is from the message of the Veda, the content – the meaning of the Veda. To understand the true intent of the Veda, we must understand the system in which the Veda was built, not in any manner of individual interpretation. [RV: Note the example of Griffith's translation]. At the same time, Vedic principles should not be violated.
What are the Vedic principles?
The first one has already been spoken of:
यथॆमाम् वाचम् कल्याणीम् आवदानि जनॆभ्यः (Yajur Veda 26.2)
There is no segregation – the Veda is for all humankind.
The second one – if the Vedic message were to be reduced to two words, they would be knowledge or j~JAna and non-violence or ahiMsa
A person is a j~JAni if and only if he follows the principles of ahiMsa. If not, no amount of knowledge will allow him to be called j~JAni. Violence and j~JAna cannot and do not co-exist. Mercy and empathy are the traits of j~JAna.
[RV: dictionary.com: Empathy - noun; the intellectual identification with or vicarious experiencing of the feelings, thoughts, or attitudes of another]
The mahAbhArata says:
(We already talked of the mahAbhArata and said that it has been corrupted. However that which resonates with the Veda is considered pure, and taken as pure irrespective of whether the material is from the mahAbhArata, the Bible or the Koran)
श्रुयताम् धर्म सर्वस्वम् श्रुत्वा च अवधार्यताम्
आत्मनह् प्रतिकूलणि न परॆशाम् समचरॆत् (from the mahAbhArata)
SruyatAm dharma sarvasvam SrutvA ca avadhAryatAm
Atmanah pratikUlaNi na parESAm samacarEt
This is being said to dharmarAya: I am giving you the entire content of dharma. Listen and do not forget. Do not inflict on others that which is inconvenient to you.
This is dharma. One can't make the definition of dharma simpler than this.
What does this mean? Before committing any act, before spewing forth any words, stop. Stop and think. If someone does this to me, will it hurt me? If it does, don't do it (or speak it) to others.
Man is the only being capable of empathy. One who understands this is a j~JAni. A j~JAni does not hurt another being; a j~JAni practices ahiMsa. The equation balances.
If the Veda teaches j~JAna, it implies that the Veda also propounds ahiMsa. Therefore, ahiMsa, too is one of the basic Vedic principles. The basis of the Veda is in ahiMsa.
Modern interpretations indicate that animal sacrifices were a part of yaj~Ja and yAga. However we have already stated that ahiMsa is one of the basic principles the Veda. This is a contradiction. How does one reconcile the two statements? The truth is that animal sacrifices were never a part of the Veda; not that idiots who didn't know better haven't conducted animal sacrifices in yaj~Ja, however, the Veda does not sanction animal sacrifice in yaj~Ja.
अग्ने यं यज्ञमध्वरं विश्वतः परिभूरसि ।
स इद्देवेषु गच्छति ॥ (Rig Veda 1.1.4)
agne yaM yaj~JamadhvaraM viSvataH pariBUrasi |
sa iddeveShu gacCati ||
What is this maMtra saying? It gives another meaning for the word yaj~Ja (यज्ञ). yaj~Ja is also called adhvaram. In other words, adhvaram and yaj~Ja are synonymous. What is adhvaram? More pertinent, how do we arrive at the meaning of adhvaram?
Common sense says that we should go to a dictionary. saMskRuta also has dictionaries, but there are two kinds which is a detail we often miss out. One of them is the widely known word reference dictionary where words are in alphabetical order. However, as we already said, the Veda does not use the saMskRuta language.
The uninitiated assumes that the Veda is written in saMskRuta. S/he fails to understand say one of the words therein. Where does s/he turn to? To a Sanskrit dictionary; s/he goes wayward right from that point on. saMskRuta dictionaries are for laukika words that has been discussed previously, and not for the yaugika words that is the language of the Veda. Not that there aren't equivalents, between yaugika and laukika words, but it would be wrong to assume that what a saMskRuta dictionary indicates is final and binding on the language of the Veda.
Since the Veda is its own language, one must, to get the meaning of any word therein, refer to a Vedic dictionary. Vedic dictionary and how words are constructed in the Veda has been given to us by yAskAcArya.
[RV: From Wiki:
Yāska (Devanagari यास्क)) was a Sanskrit grammarian who preceded Pānini (fl. 4th c. BC), assumed to have been active in the 5th or 6th century BC.
He is the author of the Nirukta, a technical treatise on etymology, lexical category and the semantics of words. He is thought to have succeeded Śākaṭāyana, an old grammarian and expositor of the Vedas, who is mentioned in his text.
The above is a facsimile from Wiki; I am not sure I agree with the dates given therein, although the subject matter is probably accurate enough]
One of the vEdAMga, the nirukta has been authored by yAskAcArya, and this is the reference Vedic dictionary. To get a final and binding interpretation of a yaugika word, one must turn to the vEdAMga and the niGaMTu therein, which is the nirukta.
Back to the word adhvara. The nirukta says:
dhvara iti hiMsAkarma
dhvara therefore means hiMsa. Clearly, then, adhvara means ahiMsa. Very simple. If yaj~Ja is equated adhvaram as above, then without a shadow of doubt, yaj~Ja is an ahiMsAkarma. There is no scope for himsa, including any sort of animal killing or sacrifice. Therefore, one can very logically conclude that the Veda never sanctioned any kind of animal sacrifice.
------------------------------------
Vedasudhe IV
[Disclaimer and Note (repeat): This is not my composition (excepting noted paragraphs as indicated with the initials [RV]) or opinion. This is translated from a series of lectures in Kannada by a scholar named Sudhakara Sharma (probably in 2003, and presumably in a town named Belur). I'm breaking tradition on this blog to bring non-fiction, non-kannada material to non-kannada readers. For those who understand Kannada, I suggest heading over to Vismayanagari and searching for vEdasudhe to hear this material in its original.
While I have tried to keep the translation accurate, I don't make claims to absolute accuracy. I may have dropped redundancies. I may also have reordered material to present it better in written form. I have simply tried to bring material I believe to be very significant to a larger audience.]
yaj~Ja is an ahiMsAkarma. There is no scope for himsa, including any sort of animal killing or sacrifice.
"Oh really?" people would say: "What about the ashvamEdha yAga? Didn't they kill horses during those?" Let's see how badly the venerable ashvamEdha has been maligned.
Let's take the word itself: ashvamEdha.
If one were to go to a standard saMskRuta dictionary and look for the word ashva, this would be the first mistake. One should have gone to the scriptures that were from the period of the Veda – one should have consulted the Vedic dictionary, the nirukta, instead. If one turned to a modern Sanskrit dictionary, the meaning of the word gets turned on its head.
A modern dictionary would say ashva is a horse; mEdha is to beat or to cut. Therefore, ashvamEdha yAga means a yAga where a horse is killed. Completely opposite of what it actually means!
We've forgotten the steps to be followed by which one arrives at a certain word. We've forgotten the vEdAMga. We simply take the words to have the same literal meanings as those in modern usage: ashvamEdha becomes horse slaughter.
With such interpretation, no wonder the Veda is continuously losing the little respect it still has: it has ahiMsa as its basic principle, and advocates killing a horse in this yAga? We already said that the Veda is without contradictions. How do we reconcile this?
We must, then, go to the nirukta of yAskAcArya to get to the root of the word ashva, the etymology of the word ashvamEdha.
The dhAtu 'ash' is described as:
ash bhakShaNe
bhakShaNa means to eat or to consume. That which consumes is known as ashva.
If one were to take this in a yaugika context, it would be more appropriate for interpreting the Vedic meaning.
Here, we describe the third kind of word, apart from the laukika and yaugika words, which we touched upon previously – the yOgarUDha word. yOgarUDha words take the original meaning from the dhAtu, but also put the words within limits of rUDhi or usage.
Let's take an example of a yOgarUDha word.
jalajA: One straightaway understands this to be the Lotus flower.
jala means water; jA means 'born in'. jalajA in yaugika terms literally means that which is born in water. But why limit it to the Lotus alone? What about fish and other aquatic fauna? Water Lilies and other flora? Why not call them jalajA as well – they are, after all, born in water. In usage, however, the Lotus flower alone is called jalajA, not the other forms of life named above. Therefore, there is a yaugika meaning, but that meaning has been limited by usage to make it a yOgarUDha word.
This is exactly the problem with the modern meaning of the word ashva. ashva in yaugika terms means 'that which consumes'. This has been limited in usage to a horse. yAskAchArya also has this to say:
ashNAti adhvAnam iti ashvaH
adhvAna means 'road'. ashva is that which eats the road. In this context, therefore, ashva actually means a horse. However, if we were to assume that ashva exclusively means a horse and a horse alone, we trip and lose hold of the Veda. This is the problem. In the Vedic context, we have to understand the yaugika meaning of the word. ashva therefore is not limited to a horse alone. A horse too, but not exclusively a horse.
In the nirukta it is also said that ashva also can be equated to the iMdriyas or the senses. The eyes consume the sights; the ears consume sounds; the tongue consumes taste; the nose, smell and skin, touch. So what does the word ashva really mean, then? Not just a horse – a horse too, admittedly, but not exclusively a horse alone.
There is another dhAtu that indicates:
mEdhr saMgame ca
saMgamE means to collect, to unify or to control.
In other words, ashvamEdha means to control the senses. This also resonates with the tone and the maMtras of the ashvamEdha yAga. The subject matter therein is what one is required to do in order to control the senses; neither a horse, nor its slaughter. Once we realize this face - the actual intent of the ashvamEdha we not only develop respect for this sacrifice, we will be able to convince everyone that there really is nothing contradictory or violence involved in the ashvamEdha. This also resonates perfectly with the basic principle of ahiMsa.
The problem of interpretation, therefore, lies with our interpretation of the Veda in laukika terms rather than in yaugika terms as it should be.
The shatapatha brAhmaNa (the brAhmaNa scriptures are among the first of scriptures that explain the Vedic message in greater detail) says:
ashvam iti rAShTram
shvaH means 'tomorrow'.
ashvaH therefore means that which has no tomorrow.
That, which has no tomorrow, has no yesterday either. What is it that has no yesterday or tomorrow? It is that which is endless, that which is permanent - the nation, the land. ashva is therefore the nation: ashvam iti rAShTram. We've already seen mEdhr saMgamE ca. In other words any program that is undertaken to unify the nation – any program of National Integration – is ashvamEdha yAga. How beautiful – how lofty the thoughts – the intent behind ashvamEdha, and how awful horse slaughter seems before this!
Let's take another example – not that this discussion is exhaustive, but just one more:
gOmEdha: In colloquial terms one would say cow slaughter. But gO does not mean cow alone. yAskAcArya also gives the meaning iMdriya to the word gO. gO is also equated to vANi or vAk. gOmEdha therefore means keeping control of one's speech. gOmEdha yAga is therefore vAk saMyama. No cow slaughter here. There's direction on how one should speak in the Veda:
When one speaks, one must speak as if sifting flour in a sieve. All the dirt, sticks and stones in the flour will be lost when sieving flour – likewise, one must throw away undesirable words and speak only the clean and kind words that remain.
What is the sieve of speech? Before speaking, one must check if what one is about to say is the truth. If it isn't, it must be caught at the tip of the tongue and not spoken. If it is the truth, it has passed the first test. Does it bring out angst in the listener? Does it hurt someone? One must ponder these questions before speaking, then and only then and that too, only if the words don't do any of these – if the words are satya, priya and hita – should the words ever be spoken. If not, they should be held in the sieve and thrown away. If everyone puts this into practice, the world will be a peaceful place – all speech that incites acts of violence would be sieved away since only that which is satya, priya and hita would be spoken by everyone.
This sieving and speaking is vAk saMyama. This vAk saMyama yaj~Ja is gOmEdha yAga. Idiots, through the ages, unfortunately took gOmEdha to mean cow slaughter, killed a cow, put its meat into the yaj~Ja kuMDa, even went so far as saying that a cow thus sacrificed is permitted to be eaten. Heights of stupidity and ignorance!
Such interpretations have been taken to extremes. There is another word 'gOghnA'. This literally means one who is the cause for killing a cow – sometimes 'cow killer' in English terms. Who is gOghnA? The guest, the atithi is gOghnA. This has been taken to mean that if one has guests visiting, they must be served by killing any cow/calf that one keeps. Again, this only showcases the illiteracy, the aj~JAna of people offering such interpretations.
vyAkaraNa shAstra says that not just a cow, but products derived from a cow – Milk, butter, butter-milk, curd, etc – are also denoted by the same word gO. So, 'serving guests with gO'' means that one must serve the guest with Milk, butter, etc. gO, as we saw earlier also means vANi. The subject here being serving of a guest, this also means serve the guest with (kind) words.
This is how the beautiful Veda has been mis-interpreted to show it in bad light. It pains those who knows the real nature of the Veda. A scripture that belongs to the whole world – to the whole of humanity has been spoiled and soiled to such an extent that people today reject the authority of the Veda. This is not the realm of just ordinary man – even great saMskRuta scholars have fallen into these pits. When ordinary man does this it is limited to himself, perhaps his own circle. When scholars, people who must be leading lights misinterpret the Veda, the whole society falters and stumbles.
Once one understands and realizes that the basic principle of the Veda is ahimsa one can see these meanings – one will know that one has to go in search of the alternative interpretations, rather than simply accept a contradictory mistranslation. Only then, will one understand the relevance, the importance and the greatness of the Veda.
ದಿನಾಂಕ ೬.೬.೨೦೧೦ ಭಾನುವಾರ ಬೆಂಗಳೂರು ವಿಜಯನಗರದ ಶ್ರೀಮತಿ ಸ್ವರ್ಣಾಂಬ ರಾಮಕೃಷ್ಣರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸತ್ಸಂಗ. ವೇದಾಧ್ಯಾಯೀ ಸುಧಾಕರಶರ್ಮರ ಉಪನ್ಯಾಸ. ಯಾರೂ ನಾಸ್ತಿಕರಲ್ಲ-ಎಂಬ ಅವರ ಮಾತುಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ... ಕೇಳಿ...ನಿಮ್ಮನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಿ.
ಇಲ್ಲೊಬ್ಬ ಮಹನೀಯರ ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡಬೇಕೆನಿಸಿದೆ. ಕೆ.ಎಸ್.ಆರ್.ಟಿ.ಸಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ನೌಕರ.ಹೆಸರು ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿ.ಅರಕಲಗೂಡು ಸಮೀಪ ಬೆಳವಾಡಿ ಇವರ ಹುಟ್ಟೂರು. ತಂದೆ ಬಿ.ಎನ್.ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯನವರು ಒಬ್ಬ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯ ಟೀಚರ್. ಯಾವಾಗಲೂ ಮನೆ ತುಂಬಾ ಜನರು. ಬಡತನ ತುಂಬಿತುಳುಕುತ್ತಿದ್ದರೂ ಶ್ರೀಮಂತಹೃದಯ.ಅಲ್ಲಿಲ್ಲಿ ನೌಕರಿ ಮಾಡಿದಮೇಲೆ ನಿವೃತ್ತಿ ನಂತರ ಹಾಸನ ಸೇರಿದರು.ಅದಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಿತ್ತು. ಮಗ ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿ ಕೆ.ಎಸ್.ಆರ್.ಟಿ.ಸಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸೊಸೆ ಸಾವಿತ್ರಮ್ಮ ಕೂಡ ಹಾಸನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯ ಟೀಚರ್ ಆಗಿ ನೌಕರಿಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿಯವರ ಸಂಸಾರ ದೊಟ್ಟಿಗೇ ಒಂದು ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಐದು ಜನ ಗಂಡುಮಕ್ಕಳು ಹಾಗೂ ನಾಲ್ಕು ಜನ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳೊಡನೆ ವೃದ್ಧ ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯ ದಂಪತಿಗಳ ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬ ಸಾಗಿತ್ತು.ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ಮದುವೆ ವಯಸ್ಸು ತಲುಪಿದರೂ ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿಯ ಹೊರತಾಗಿ ಯಾರಿಗೂ ಸರಿಯಾದ ನೌಕರಿ ಇಲ್ಲ. ಇವರ ಬದುಕೇ ಒಂದು ಹೋರಾಟದಂತಿದ್ದರೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಿಲ್ಲದ ದಿನವೇ ಇಲ್ಲ. ಪರಿಚಯದ ಯಾರೇ ಆಗಲೀ ಹಾಸನಕ್ಕೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೋ ಅಥವಾ ಯಾವುದಾದರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೋ ಬಂದರೆ ಇವರ ಮನೆ ಯಾವಾಗಲೂ ತೆರೆದಿರುತ್ತಿತ್ತು.
ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯನವರ ತಮ್ಮನ ಮಗಳೇ ನನ್ನ ಪತ್ನಿ. ನಾನು ಆಗ ಅರಸೀಕೆರೆಯ ಸಮೀಪ ಗಂಡಸಿಯಲ್ಲಿ ಕೆ.ಇ.ಬಿ.ಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಪತ್ನಿ ಮೊದಲ ಹೆರಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬಲು ನೋವು ಅನುಭವಿಸಿ ಮಗುವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ತಾಯಿಯ ಪ್ರಾಣವು ಉಳಿಯುವುದೇ ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.ಅಂತೂ ನನ್ನ ಪತ್ನಿ ಬದುಕುಳಿದಿದ್ದಳು. ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳನಂತರ ಪುನ: ಗರ್ಭ ಧರಿಸಿದಾಗ ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿ ಹೇಳಿದ್ದರು" ಶ್ರೀಧರ, ಈ ಭಾರಿ ಮಂಗಳನನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡು. ಅವಳನ್ನು ಪುಟ್ಟಮ್ಮನ ಶಾಪಿನಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿ ಸುಖವಾಗಿ ಹೆರಿಗೆ ಮಾಡಿಸುವುದು ನನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ.ಇನ್ನೂ ಹೆರಿಗೆಯಾಗಲು ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಕಾಲಾವಕಾಶವಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಪತ್ನಿಯನ್ನು ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿಯವರು ಕರೆಸಿಕೊಂಡೇಬಿಟ್ಟರು. ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಪರೀಕ್ಷೆ ನಡೆದಿತ್ತು. ಪತ್ನಿ ಅವರ ದೊಡ್ದಪ್ಪನ ಮನೆ ಸೇರಿದಮೇಲೆ ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ನಾನೂ ಹೋಗಿಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಉಪಚಾರವನ್ನು ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಈಗ ಕಣ್ಣೀರು ಬರುತ್ತೆ. ಕಾರಣ ಕಳೆದ ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿಯವರು ಇಹಲೋಕವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದರು.
ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಣ್ಣ-ತಮ್ಮಂದಿರಲ್ಲಿದ್ದ ವಾತ್ಸಲ್ಯವಂತೂ ಅನುಕರಣೀಯ. ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯನವರಿಗೆ ಆರುಜನ ತಮ್ಮಂದಿರು. ಎಲ್ಲರೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆಕಡೆ ಉದ್ಯೋಗದಲ್ಲಿದ್ದರು. ಅದಾಗಲೇ ಬಹುಪಾಲು ಎಲ್ಲರೂ ನಿವೃತ್ತಿಯ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದ್ದರು, ಕೆಲವರದ್ದು ನಿವೃತ್ತಿಯೂ ಆಗಿತ್ತು. ಅಂತಹ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಸಹ ಎಲ್ಲಾ ಆರೂ ಜನ ಅಣ್ಣತಮ್ಮಂದಿರು ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಅವರ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಶ್ರಾದ್ಧವನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಚಿತ್ರವನ್ನಂತೂ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.[ಶ್ರಾದ್ಧ ಮಾಡಬೇಕೆ ಬೇಡವೇ-ಎಂಬುದು ಬೇರೆಯ ವಿಚಾರ]
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿಯವರು ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬರುವಾಗ ಒಂದು ಚೀಲದಲ್ಲಿ ತರಕಾರಿ ಕೊಂಡು ತರುತ್ತಿದ್ದುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು.ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯನವರ ಧರ್ಮಪತ್ನಿ ಲಲಿತಮ್ಮನವರಂತೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಅತಿಥಿಗಳಿಗೆ ಉಪಚಾರಮಾಡುವುದೇ ಅವರ ದೈನಂದಿನ ಕಾಯಕವಾಗಿತ್ತು. ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಅವರು ಹೊರಬಂದಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ಕಾಣಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಎಲ್ಲಾ ತಮ್ಮಂದಿರು ತಮ್ಮ ಕೈಲಾದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಾವಿತ್ರಮ್ಮ ಮತ್ತು ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿಯವರ ದುಡಿಮೆ ಮತ್ತು ಶ್ರಮದಿಂದ ಆ ಒಂದು ದೊಡ್ದ ಸಂಸಾರವು ಹಲವು ಜನರಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು. ಈಗ ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯನವರಾಗಲೀ ಲಲಿತಮ್ಮನವರಾಗಲೀ ನಂಜುಂಡಸ್ವಾಮಿಯವರಾಗಲೀ ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇವರಿಂದ ಉಪಕೃತರಾದ ನೂರಾರು ಜನರ ಸ್ಮರಣೆಯಿಂದ ಇವರುಗಳು ಹೇಗೆ ತಾನೇ ದೂರವಾದಾರು?
ಶ್ರೀ ಸುಧಾಕರಶರ್ಮರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ಕೆಲವರು ನನಗೆ ಮೇಲ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಕೆಲವರು ದೂರವಾಣಿಯಲ್ಲೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ "ಸಾರ್ ಶರ್ಮರು ಹೇಳುವ ವಿಷಯಗಳು ಸತ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿವೆ, ಆದರೆ ತಲೆತಲಾಂತರದಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿಕೊಂಡುಬಂದಿರುವ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಬಿಡಬೇಕಾಗುತ್ತದಲ್ಲಾ! ಬಲು ಗೊಂದಲ ಉಂಟಾಗಿದೆ"
ಹೌದು, ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಬದಲಿಸುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಆದರೆ ನನ್ನ ವಿಚಾರ ತಿಳಿಸಿ ಬಿಡುವೆ.ನಾನೂ ನಿಮ್ಮಂತ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವವನೇ ಹೌದು. ಆದರೆ ನಾನು ಹೀಗೆ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ" ನಾವು ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಅದರ ಫಲ ಸಿಗಬೇಕು, ತಾನೇ? ಅದರಿಂದ ನಮಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ, ಮಾನಸಿಕ-ದೈಹಿಕ ಆರೋಗ್ಯ ಸಿಗಬೇಕು, ತಾನೇ? ಬದುಕು ನಡೆಸಲು ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ದುಡಿಯುವ ನಾವು ಬದುಕಿಗೊಂದು ಅರ್ಥವನ್ನೂ ತಿಳಿಯಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಅಲ್ಲದೆ ಪತಿ-ಪತ್ನಿ ಸಮೇತ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ದುಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ನಮಗಿರುವ ಸಮಯ, ಹಣ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಯೋಚಿಸಿಯೇ ಖರ್ಚುಮಾಡಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಹೀಗೆ ಆಲೋಚಿಸಿದಾಗ ಶರ್ಮರ ಮಾತುಗಳು ನನಗೆ ಆಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ, ನಮ್ಮ ಚಿಂತನೆಗಳು ಹೇಗಿರಬೇಕು, ನಮ್ಮ ದಿನಚರಿ ಹೇಗಿದ್ದರೆ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಬದುಕು ನಡೆಸಲು ಸಾಧ್ಯ! ಯಾವ ದೈನಂದಿನ ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರಗಳಿಂದ ನಮಗೆ ಮಾನಸಿಕ, ದೈಹಿಕ ಹಾಗೂ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸುಖ ಸಿಗುತ್ತದೋ ಅಂತಹ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರಾಯ್ತು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿರುವ ಹಾಗೂ ಸರ್ವಶಕ್ತನಾದ ಭಗವಂತನು ನಮ್ಮಿಂದ ಏನುತಾನೇ ಅಪೇಕ್ಷಿಸಿಯಾನು? ನಿತ್ಯ ತೃಪ್ತನೂ, ನಿತ್ಯ ಶುದ್ಧನೂ, ಸ್ವಯಂ ಪ್ರಕಾಶನೂ ಆದ ಭಗವಂತನಿಗೆ ನಾವು ಮಾಡುವ ನೈವೇದ್ಯ, ಅಭಿಶೇಕ, ಮಂಗಳಾರತಿ ಅಗತ್ಯ ವಿದೆಯೇ? ಎಲ್ಲವೂ ನಮಗಾಗಿ, ಅಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಾಗಿ ಸದ್ವಿಚಾರ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟೂ ಪರೋಪಕಾರಿಯಾಗಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಾ, ಪ್ರಕೃತಿಯ ಶೋಷಣೆಯನ್ನು ಆದಷ್ಟೂ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಪ್ರಕೃತಿಗೆ ಪೂರಕವಾದ ಬದುಕು ನಡೆಸುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಸಾಗಿದರೆ ಅದು ನಿಜವಾದ ಯಜ್ಞ ಆಗಲಾರದೇ?
ಹಸಿವು ಒಂದು ರೋಗ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೋ. ಭಿಕ್ಷೆ ದೊರಕಿದುದನ್ನು ಔಷಧ ಎಂದು ಸೇವಿಸು. ಸಿಹಿಯನ್ನು ಬೇಡದಿರು. ದೊರೆತುದುದನ್ನು ಸೇವಿಸು. ರೋಗಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದ ಔಷಧ ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟೇ ಆಹಾರ ಸೇವಿಸು. ಹೆಚ್ಚಲ್ಲ ಕಡಿಮೆಯಲ್ಲ.
