ಮೌನ ಮಂಥನ...

ಕೇವಲ ಮಾತನಾಡದಿರುವುದು ಮೌನವಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿನ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ತೊಡೆಯುವುದು ಮೌನ.
ಮೌನದಿಂದ ಮನನ. ಮನನದಿಂದ ಮಂಥನ. ಮಂಥನದಿಂದ ಜೀವನ ದರ್ಶನವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೊಸಬೆಳಕು; ಹೊಸತಿರುವೂ ಕೂಡ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ನಾವು ನಿದ್ರೆಯಿಂದ ಎಚ್ಚೆತ್ತ ಕೂಡಲೇ ಮನಸ್ಸು ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಿಕ್ಕಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮೌನದಲ್ಲಿದ್ದೂ ಚಿಂತೆಗಿಂತಲೂ ಚಿಂತನಶೀಲತೆ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಚಿಂತೆಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ; ಇರಲಿ. ಅವು ಚಿಂತನಗಳಾಗಿ ಸಚ್ಛದಾನಂದವನೆ ತರಲಿ.
ರಾತ್ರಿ ಮನಸ್ಸು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರೆ ನಿದ್ರೆ ಹತ್ತದು. ಮನಸ್ಸು ಸ್ವಸ್ಥವಾಗಿ ನಿರ್ಲಿಪ್ತಗೊಳ್ಳುವುದರಿಂದಲೆ ನಿದ್ರೆ ಬರುತ್ತದೆ. ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿನ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೇ ಬೇರೆ. ಆಗ ಕನಸುಗಳೂ ಬೀಳಬಹುದು. ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳ ಕಾಟವೂ ಇಲ್ಲ; ಇಹ ಪರದ ಗೊಡವೆಯೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ!
ಮೌನದಲ್ಲಿ ಧ್ಯಾನವಿದೆ. ಧ್ಯಾನವೆಂದರೆ, ಕೇವಲ ಜಪ, ಮಂತ್ರ ಪಠಣೆಯಲ್ಲ. ಅದು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆನಂತರದ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಮಾನದಿಂದ ಉಸಿರಾಟವನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದಷ್ಟೇ.
ಆ ಉಸಿರಾಟದಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸಿನ ತಾಕಲಾಟವಿದೆ. ಅದು ತಂತಾನೆ ತಹಬಂಧಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಆ ಮೌನದಲ್ಲೇ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ನಿರೀಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುವುದಾಗಬೇಕು. ಹಾಗೇ ಸ್ತಬ್ದವಾಗಿ ನಿಶ್ಚಿಂತೆಯಿಂದ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಲಿದ್ದಾಗಲೇ ಆತ್ಮದ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ.
ಆ ಅರಿವಿನಲ್ಲಿಯೆ ಧಾರಣಾವಸ್ಥೆಯಿದೆ. ಆ ಧಾರಾಣಾವಸ್ಥೆಯಿಂದಾಚೆಗೆ ಸಾಗಿ ಸಮಾಧಿ ಸ್ಥಿತಿ ತಲುವುದು ಕಡಿಮೆ ಸಾಧನೆಯೇನಲ್ಲ.... ಆ ಶೂನ್ಯಸಾನ್ನಿಧ್ಯದಲ್ಲೇ ಬ್ರಹ್ಮಾನಂದ ಹೊಂದುವುದು ಹಾಗೂ ಪರಮಾಪ್ತನಾದ
ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನೂ ಕಾಣವುದೆಂದರೆ ಅಂತರಂಗಲ್ಲಿ ಅತೀವ ವ್ಯಾಕುಲಭಾವ ಸ್ಫುರಿಸಬೇಕು. ಅನಿತ್ಯ ಚೇತನವು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಶರೀರದಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಲೀನವಾಗಬೇಕು ಆಗಲೇ ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾಗುವುದು.
ಶೂನ್ಯ ಸಾನ್ನಿಧ್ಯ